-
Bron:
-
Artikel in 'Herenhuis' * Het leven beleven als een kunstwerk * nu in alle winkels te koop
‘De mens wil uiteindelijk de schepper zijn van zijn eigen werkelijkheid’
Bron: Herenhuis
-
Uitgave MANIFEST - QUANTUM ART - 2018
Het Manifest vertelt in 164 pag. full-colour de ontwikkeling van het kunstenaarsduo Huub & Adelheid Kortekaas in hun zoektocht naar een universele inspirerende beeldtaal.
De uitgave is 2talig, genummerd en gesigneerd in een oplage van 999.
2 bijzondere uitgaven te bestellen per e-mail
Uitgave: MANIFEST – QUANTUM ART – 2018 * in oplage van 999, is tweetalig en gesigneerd is € 66,- + € 7,- voor verzending
De Cassette: De Wereld Mijn Tuin – 2015 * incl. dvd, in oplage van 999, is tweetalig en gesigneerd is € 33,- + € 3,- voor verzending.
SVP overmaken op NL72RABO0107290847
N.B vergeet a.u.b niet uw post-adres te mailen.
Bron: erenhuis https://www.herenhuis.nl/
-
Artikel Trouw: Kiemen planten voor een spirituele renaissance
De recente uitgave van TROUW – De Verdieping
De Tempelhof – Het leven van kunstenaarsechtpaar Adelheid en Huub Kortekaas staat in het teken van een ‘veranderend bewustzijn’. Hun huis is een museum en plaats van bezinning.
Meteen vanaf de oprijlaan nemen Adelheid (69) en Huub Kortekaas (82) de bezoeker op in hun creatie. De Tempelhof heet die en begint met een bordje: ‘Je vindt de bel na 99 meter’. Daarna volgt de toegangspoort die bloemknoppen van draadstaal met elk een hoogte van precies 7,77 meter met elkaar verbindt. Op het binnenplein domineert een reusachtige stalen bloemknop met een diameter van 6,66 meter. Aan de gevel hangen aan weerszijden exact 33 goudkleurige kiemplantjes.Het is een imposante en ook wonderlijke entree naar de woon- en werkplek van het kunstenaarsechtpaar. De twee hanteren een eigen ‘spanningsveld van ordening en getallen’. Ze verstaan daaronder een combinatie van het ‘getal van de aarde’ (6,66 meter) en de ‘fysieke en spirituele maat van de mens’ (1,80 en 2,20 meter). Adelheid en Huub Kortekaas voeren deze maten door in hun kunstwerken, veelal gemaakt van staal, en in hun imposante siertuin met waterpartijen en tempels. Ook in huis is alles, van deurknop tot aan gordijn embrasse, aangepast aan hun levensfilosofie.
Die gaat uit van een veranderend bewustzijn, dat zich volgens de kunstenaars aan het voltreken is. Een ‘nieuwe renaissance’ noemen zij het, waarbinnen zij een taak op zich hebben genomen. “Wij willen mensen inspireren in de antwoorden op drie grote levensvragen: Wie ben ik, wat is de zin van mijn leven en hoe geef ik het vorm?”, legt Huub Kortekaas uit.
Het echtpaar Kortekaas neemt deel aan de eerste Biënnale Kunst in de Heilige Driehoek in Oosterhout, die van 16 september tot en met 22 oktober plaatsvindt in de nog steeds actieve kloosters Sint-Catharinadal, Onze Lieve Vrouwe Abdij en Sint-Paulusabdij. De manifestatie wil het spirituele en artistieke erfgoed van de drie kloosters (de ‘Heilige Driehoek’) verbinden met hedendaagse kunst. De Tempelhof vanaf september ook de locatie van ‘Hotel Sophie’, een tv-programma van Sophie Hilbrand over liefde, seks en intimiteit.
Oerbron
Met Adelheid creëerde Huub in Winssen, in de uiterwaarden van de Waal, niet alleen een huismuseum – van toilet tot aan slaapkamer reikt de kunst – maar ook een plaats voor bezinning. En dat werkt, vertelt Adelheid: “Bij mensen die hier binnenkomen, springen soms de tranen in de ogen van ontroering.”
De kiem voor De Tempelhof werd ruim vijftig jaar geleden bij toeval gelegd, toen het stel bij de aanleg van een groentetuin met de vingers in de aarde wroette. Dit bracht hen het besef dat de mens, net als een plant, doortrokken is van de behoefte om open te gaan. Adelheid: “Er is een verlangen om te zijn wie je bent. Dat is de kern”. Huub: “We komen allemaal van een en dezelfde oerbron. Ieder mens wil van donker naar licht gaan. Dat verbindt ons. Wij zijn allemaal zaailingen van moeder aarde.”
Het kiemplantje is sindsdien een terugkerend thema. In de kroonluchter, de balkons, het frame van de tuinstoelen – overal duikt hun symbool voor een ‘nieuw mensbeeld’ op. Ook op de revers van Huub. De kwekerszoon draagt op zijn ribfluwelen jasje een kiemspeld van goud. Die verwijst naar de 990 vergulden kiemplantjes uit hun internationaal zaai- en pootproject ‘The Unifying Field’, de aarde als spirituele vredesakker.
Het echtpaar laat in zijn atelier zien hoe dit non-profitproject eruitziet. De wanden zijn behangen met panelen met elk 99 vergulde zaailingen van 21 centimeter. De bedoeling is dat die voor 555 euro worden geadopteerd of gekocht. Uit de handtekeningen die met zwarte stift op het raamwerk zijn gezet blijkt dat dit merendeels al is gebeurd.
Onder anderen schrijfster Lulu Wang, voorzitter van de Club van Boedapest(een internationale spirituele kunstenaarsorganisatie, red.) Ervin Laszlo en paus Johannes Paulus II maken deel uit van het kunstwerk in wording. Dat is bedoeld ter ondersteuning van mensen die het beste met hun naasten voor hebben. Adelheid: “Door voortrekkers op deze wijze te eren, krijgen zij meer kracht. Bovendien vormen zij samen een krachtige keten”.
Met de opbrengst van 99 kiemplantjes maken de kunstenaars een ‘Gouden Plant’ van 2,20 meter. Zo’n honderdste stek van bladgoud ging al naar de Zuid-Afrikaanse ex-president Nelson Mandela en het vredesinitiatief Noord- en Zuid-Korea. De zesde en tot nu toe laatste, wacht nog op verzending.
Adelheid: “Wij kunnen maar niet in contact komen met Oprah Winfrey. De plant is niet zozeer voor haarzelf als wel voor haar als een icoon van de vrouwelijke energie.” De positieve veranderingen in de wereld zijn, meent het echtpaar, vooral op het conto van vrouwen te schrijven. Huub: “Mannen die denken, maar de vrouwen, die doen het.”
Het koppel werkt ook aan nieuwe projecten. Zo ontwerpen ze op het moment een servies en bestek horend bij De Tempelhof. Huub, die begon als onderwijzer, is de filosoof van het stel. Adelheid, die tuinarchitectuur studeerde, noemt zich ook wel zijn ‘voetjes op de aarde’. “Het veranderend bewustzijn te laten zien, dat is mijn rol.”
Bloemstickers
Adelheid draagt een blauwe speld van een ander, internationaal kunstproject ‘Which flower are you?’. Dat omvat 99.999 bloemstickers, die het duo wereldwijd verstuurt. “Het is een verwijzing naar de unieke bloem die jij bent. Tegelijkertijd moet je het zien als een oproep om samen tot bloei te komen, hoe verschillend we ook zijn. De wereld is groot, geef iedereen de ruimte om uit te groeien tot de mens die we graag willen zijn.” Het appèl voor een mooiere, vreedzame en multiculturele samenleving staat in elf verschillende talen op de bloemen.
Hun talloze beelden – potplanten, engelen, poorten en tulpenzetels van brons en cortenstaal – staan overal. Van een tulpenzetel (3,33 meter) in Dubai, een vredesengel (2,55 meter ) in het Palestijnse Ramallah tot aan een omgekeerde bloempot (9,99 meter) in het Westland bij Den Haag. Niet ver daar vandaan plantte Huub als kind samen met zijn vader menig stekje. Ondanks een welhaast tomeloze scheppingsdrang is het nog niet gelukt een plek te vinden voor het monumentale kunstwerk Anima Mundi (Ziel van de wereld). De eigentijdse tempel van Egyptische omvang – 99,9 meter bij 12 meter en een hoogte van 6,66 meter – had op de dijk vlak bij hun huis zullen komen. Begin vorig jaar ketste de komst ervan na zes jaar van voorbereiding alsnog af op bezwaren van vele bewoners. Adelheid en Huub trokken het plan in, nog voor het oordeel van de gemeenteraad kwam.
Zij hadden inmiddels goedkeuring binnen het college van b. en w. van Beuningen waaronder Winssen valt, het waterschap Rivierenland en Staatsbosbeheer, de eigenaar van de grond. Adelheid: “Ook al was de gemeenteraad akkoord gegaan, het past niet in de geest van Anima Mundi om het bij onvoldoende draagvlak door te voeren. Dat is een negatieve spiraal.”
Twee eerdere opties in het Land van Maas en Waal waren afgevallen door de aanwezigheid van gasleidingen en beschermde flora en fauna op de beoogde plek.
De tempel geïnspireerd op de Griekse agora komt er vast, is hun overtuiging. Er is voldoende steun voor de inspiratie- en stilteplek van onder meer vakbonden, Natuurmonumenten en gemeentes. “Ook de financiering vormt geen struikelblok, maar wel de minutieuze regelgeving”, verzucht Adelheid. “De handicap is dat het door zijn grootte niet als een kunstwerk wordt gezien, maar als een bouwwerk”, aldus Huub.
In de tuin staat alvast een miniatuur, met aan weerszijden gestaltes die zeven mannelijke en vrouwelijke rechters voorstellen. Adelheid: “Zij vergaderen over de tijdgeest.” Opvallend is dat een van hen het hoofd buigt. Huub: “Dat staat symbool voor de quantumsprong, de bewustwording dat je deel uitmaakt van het grote geheel. Dat alles met alles is verbonden en dat je een unieke variant bent in die grote cirkel.” Adelheid: “Dat wil ook zeggen dat je verantwoordelijkheid draagt en niet met de vinger naar iemand anders kunt wijzen. Je bent medeschepper van de toekomst.”
Lees meerBron: Trouw * 9 sept. 2017 * Dora Rovers
-
Artikel KunstKrant: Het leven als kunstwerk
Voor Huub en Adelheid Kortekaas fungeert de keukentafel als cockpit. Daar worden nieuwe ideeën en concepten ontwikkeld en uitgewerkt in schetsen en ontwerpen
Huub & Adelheid Kortekaas in De Tempelhof
Voor Huub en Adelheid Kortekaas fungeert de keukentafel als cockpit. Daar worden nieuwe ideeën en concepten ontwikkeld en uitgewerkt in schetsen en ontwerpen die vervolgens worden omgezet in schaalmodellen of digitale animaties. Aanvankelijk verkocht het kunstenaarsduo kunstwerken via de Amsterdamse Galerie d’Eendt, toen oprichter Will Hoogstrate daar nog de scepter zwaaide. Maar al snel ontdekten zij dat hun autonome manier van denken en werken niet paste binnen het keurslijf van het galeriecircuit. Vanaf dat moment doen beiden alles zelf en samen. Vanuit hun laboratorium van het nieuwe denken (in De Tempelhof in Winssen, een dorpje onder de rook van Nijmegen) veroveren zij de wereld. Onder meer via ‘Unifying Field’ zijn ze verbonden met de Dalai Lama en Marina Abramovic en bereikten ze wereldleiders als Gorbatsjov en Nelson Mandela, schrijfster Lulu Wang, voormalig premier Dries van Agt en Herman Wijffels: mensen die op hun eigen manier een bijdrage leverden aan een betere en duurzame wereld.De beeldtaal van Huub & Adelheid Kortekaas is in alle opzichten tijdloos en universeel en verbindt mensen uit diverse maatschappelijke geledingen. Hun projecten en initiatieven worden gekenmerkt door grenzeloze bevlogenheid. Hoewel de thuisbasis De Tempelhof museale allure bezit en vorm en inhoud geeft aan de ideeën van het kunstenaarsduo, is het bereik van de ideeën die er worden uitgebroed veel groter. Talloze beelden in de openbare ruimte en in particulier bezit getuigen daarvan. Daarnaast is werk opgenomen in museale collecties van onder meer Museum Arnhem en Museum Beelden aan Zee. Met de door hen ontworpen Engelhartstoel oogstte het echtpaar veel lof. Ook hun bloempotsculpturen, gestileerde bloemen en planten, tempels en poorten, engelen, zetels en graftekens, uitgevoerd in cortenstaal, rvs, polyester en brons, worden internationaal gewaardeerd. Dit jaar is De Tempelhof als eigentijds kunstwerk opgenomen in het Rijks Cultureel Erfgoed Monumentaal Interieur. Daarmee worden de uitstraling van totaalkunstwerk en het karakter van environmental art en onderstreept.
Mystiek
Begeestering en bewustwording zijn de sleutelwoorden die toegang geven tot de gedachtewereld van het kunstenaarsduo. In hun universum worden uitersten samengebracht, wereldgodsdiensten verenigd, geestkracht en energiestromen aangewakkerd en ontplooiingskansen van mensen gestimuleerd. Eén van de kroonjuwelen is het alfabet van de bouwkunst. In 26 modellen van karton geven Huub en Adelheid Kortekaas vorm aan hun idee over de poorten van de ziel. In The Spiritual Garden filosoferen beiden hardop over spiritualiteit en levensvreugde, over veranderingsprocessen en over de oerbronnen van het leven. Een sierlijk gestileerde Kosmobiel, die in 1996 werd bedacht en gemaakt, fungeert als voertuig van geest en ziel. Overledenen kunnen daarmee hun laatste aardse tocht maken op weg naar onbekende dimensies. Anima Mundi (ziel van de wereld) is een eigentijdse variant op de klassieke zuilengalerij: een mystieke plek waar mensen samenkomen voor bezinning en om onderlinge verbondenheid te ervaren.
Helder
“Wij hanteren in onze projecten, sculpturen, installaties en bouwwerken altijd de menselijke en de spirituele maat,’’ licht Adelheid Kortekaas toe. “Wij zien het leven als kunstwerk, waarin alles samenkomt en samenvalt. Op onze eigen manier proberen we het leven opnieuw betekenis en zin te geven. Daarvoor hebben we een nieuwe vormentaal ontwikkeld die helder en voor iedereen begrijpelijk is en het bewustwordingsproces op gang brengt. We willen geen elitaire of afstandelijke kunst maken voor op een sokkel, maar kunstwerken die dicht bij de mensen en midden in de samenleving staan.’’
In 1995 kochten Huub en Adelheid Kortekaas de plek waar nu De Tempelhof staat. Het gebouw, de tuinen en de sculpturen die in en om het museale pand staan, de inrichting, het meubilair en zelfs het servies ademen de geest die het echtpaar bezielt. Na de sloop van het pand dat op de plaats stond waar nu De Tempelhof verrezen is, werd rond de millenniumwisseling het startsein gegeven voor het megaproject dat als hun magnum opus gezien kan worden. ,,Het tijdstip waarop we begonnen met het vormgeven van onze levensvisie is niet willekeurig,’’ benadrukt Huub Kortekaas. ,,We wilden opnieuw onze wortels in de samenleving definiëren en vastleggen. Daarbij hebben we ons laten leiden door drie fundamentele levensvragen: Wie ben ik? Wat is de zin van het leven? En: Hoe geef ik mijn leven vorm? Vanuit die uitgangspositie maken we ons werk. Het menselijk lichaam fungeert daarbij als metafoor en leidraad. De mens vormt de vaste verbinding tussen hemel en aarde. Hetzelfde geldt voor de sculpturen die we maken. Ze zijn stevig geworteld in de aarde maar reiken ook naar de hemel.’’
Communicerende vaten
Het geheel is meer dan de som der delen, 1 + 1 = 3. Deze omschrijvingen duiken vaak op in relatie tot het fenomeen ‘kunstenaarsduo’. Huub en Adelheid Kortekaas profileren zich als kunstenaarsduo pur sang. Huub is filosofisch ingesteld, terwijl Adelheid verheven gedachten terugbrengt tot aardse proporties en materiële basisgegevens. Als doener en denker vormen beiden een complementair geheel. Keukentafelsessies, kruisbestuivingen, interacties, wisselwerkingen en gedachtewisselingen leveren kunst op die meerwaarde genereert. In hun oeuvre, waarvan De Tempelhof het onbetwiste kroonjuweel vormt, is de individuele inbreng van de communicerende vaten niet expliciet zichtbaar of aanwijsbaar.
In Relation in Space – de eerste gezamenlijke performance die Abramovic en Ulay uitvoerden tijdens de Biënnale van Venetië in 1976 – tastten hun lichamen elkaar af. De zinderende performance is een adembenemende allegorie: kenmerkend voor de moeilijke spagaat waarin kunstenaarsduo’s zich vaak bevinden. Daarom blijven kunstenaarsduo’s voer voor psychologen en onderwerp van speculaties. Er is tot nu toe weinig onderzoek gedaan naar de psychologische processen en effecten die samenhangen met het inleveren van de eigen identiteit ten faveure van de twee-eenheid. Kunstenaarsduo’s zijn er in soorten en maten, maar de relevante vragen gelden voor iedereen die binnen de constellatie van het duo denken opereert. Wat betekent het om je als individu dienstbaar te maken aan samenwerking met een partner/collega? Hoe zijn verantwoordelijkheden verdeeld? Is er een stringente taakverdeling of een vast stramien? Hoe gaan beide partners om met dilemma’s en artistieke vraagstukken? Hoe worden eventuele discussies en meningsverschillen gekanaliseerd?
Adelheid Kortekaas windt er geen doekjes om: ,,Wat dacht je? Tijdens onze brainstormsessies en ideeënontwikkeling aan de keukentafel kan het behoorlijk knetteren. We werken vanuit ons hart en volgen beiden onze passie. Dit betekent uiteraard dat af en toe de fik er flink in vliegt. We zoeken voortdurend naar de grenzen van het spanningsveld tussen twee individuen en persoonlijkheden, maar gaan daarbij steeds respectvol om met de opvattingen van de ander.’’Symbiose
Het antwoord op de vraag of het werken als kunstenaarsduo in het geval van Huub en Adelheid Kortekaas kunst oplevert die wezenlijk anders is dan het werk van individuele kunstenaars, kan met een volmondig ‘ja’ beantwoord worden. De eigentijdse vorm- en beeldtaal en de specifieke aard en hoedanigheid van hun projecten en initiatieven ademen de geest en sfeer van complementariteit. Het kunstenaarsduo uit Winssen treedt naar buiten als hechte formatie. Hun samenwerking is allesbehalve vrijblijvend, incidenteel of ad hoc. Maar zo explosief als de relatie tussen het legendarische kunstenaarsduo Abramovic en Ulay is de samenwerking niet. Dat is ook goed te zien: in De Tempelhof heerst de geest van harmonie, symbiose, organische eenheid en contemplatie.
Huub en Adelheid Kortekaas delen hun levensvisie, mensbeeld en artistieke fascinaties. De impact van de gezamenlijke projecten op hun privéleven is groot en levert onvergetelijke, synergetische ervaringsmomenten op. In de ideevorming komen ze met z’n tweeën sneller verder. Dat lukt alleen vanuit blindelings vertrouwen in de ander. Als gesprekspartners houden ze elkaar scherp. Zo ontstaat een opeenstapeling van ideeën. Het ene verhaal lokt het andere uit. Elk idee genereert een volgende inval. Beiden hebben elkaars taal leren begrijpen. Karakterverschillen kunnen daarbij extra vruchten afwerpen. Eigenzinnigheid is de beste garantie voor chemie.
Beiden zijn ervan doordrongen dat elk aspect van hun persoonlijkheid en leven bijdraagt aan de identiteit van hun kunst, zoals dat ook bij Gilbert en George het geval is. Zij creëren samen de specifieke randvoorwaarden waaraan hun kunst moet voldoen. In tegenstelling tot conflicterende persoonlijkheden als Ulay en Abramovic maken zij de eigen identiteit dienstbaar aan de gedeelde opvattingen, conform het klassieke harmoniemodel. Het is die vreedzame en harmonieuze co-existentie die De Tempelhof tot een uitgebalanceerde lusthof maakt waar het aangenaam toeven is en iedereen zich onmiddellijk thuis voelt. Het assimilatieproces dat hier plaatsvindt, is uniek, compleet en onvoorwaardelijk.Lees meerBron: Kunstkrant * sept. 2017 * Wim van der Beek
-
Iedereen een eigen Museum
Iedereen een eigen museum
Private musea
Ze lijken de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond te schieten: private musea. Ook in Nederland. Voorlinden en Tempelhof zijn twee voorbeelden, alhoewel geheel verschillend. Vanwaar deze trend? Waarom worden ze geopend en is het wel zo verstandig?
Het is een wereldwijde trend: een particulier museum van hedendaagse kunst. Op dit moment zijn er wereldwijd 317. Vooral in Europa (45%) en Azië (33%) zijn ze te vinden. De meeste in Zuid-Korea, de Verenigde Staten en Duitsland. Om een paar bekende en recente voorbeelden te noemen: de Fondation Prada in Milaan, het Louis Vuitton Museum van Bernard Arnault in Parijs en de Garage van de vrouw van oligarch Abramovitsj in Moskou. De oprichters zijn over het algemeen vermogende particulieren die de zestig zijn gepasseerd. Ze bouwden hun museum in hun eigen woonplaats. De oprichter van het Nederlandse Museum Voorlinden in Wassenaar voldoet ook aan dat profiel. Ondernemer Joop van Caldenborgh is 76 en bouwde zijn eigen museum in zijn woonplaats Wassenaar. Suzanne Swarts werkt al twaalf jaar voor de collectie van Van Caldenborgh, de Caldic Collectie, en is, sinds Wim Pijbes als directeur van Voorlinden vertrok, naast inhoudelijk artistiek ook zakelijk verantwoordelijk. Waarom moest de Caldic Collectie eigenlijk een museum worden? Swarts: ‘Heel lang wilde Joop helemaal geen museum, maar als bestuurder bij een aantal musea had hij gezien dat als verzamelaars hun collectie aan een museum schenken, er een paar in de zaal komen en de rest in de kelders verdwijnt. Dat wilde hij niet. Eigenlijk is het pas sinds onze eigen tentoonstelling I promised to love you in 2011 een serieuze overweging geworden. We konden in de Kunsthal ineens objecten laten zien die zo groot waren, dat ze nooit uit de opslag waren geweest. Daarnaast vonden we het ook geweldig om een tentoonstelling te maken. We hadden van de directeur van de Kunsthal carte blanche gekregen. Tot onze verrassing kwamen er 85.000 mensen op af. Toen zagen we in hoe leuk het is om de collectie te delen en zo is het pas echt gaan rollen.’Visie is nodig Volgens Guus Loomans, charity manager van Rabobank Charity Management, onderdeel van Rabobank Vermogensmanagement, is de huidige trend van private musea historisch gezien niet uniek: ‘Boijmans, het Van Abbe, de Pont, het Singer Museum, zijn allemaal ooit gesticht door rijke industriëlen die iets wilden terugdoen. Maar met enkele miljoenen en een mooie collectie kun je vandaag nog geen eigen museum oprichten. En als je al een museum hebt staan en een collectie, dan moet je ook de middelen hebben om het te onderhouden en een visie hebben op de continuïteit ervan. Gerichte aankopen houden de collectie levend en maken het museum toekomstbestendig.’ Loomans ziet alternatieven voor een eigen museum: ‘Je zou je goed kunnen oriënteren op bestaande musea en kijken wat je samen kunt doen, ook internationaal. Je kunt een online museum maken of een prachtig boek maken van je collectie. Verder kun je een fonds oprichten dat je collectie beheert en uitleent via een depot. Het uitlenen leidt vaak tot een goede relatie met het museum waarmee je samenwerkt. Musea bouwen speciaal depots voor hun verzamelaars. Je kunt duidelijke afspraken maken over wat er met het museale deel van je collectie gebeurt en de verkoop van de niet-museale stukken organiseren ten behoeve van een eigen fonds bij het museum of het Prins Bernhard Cultuurfonds. Je hebt ook musea zonder eigen collecties, zoals de Kunsthal, waarmee je kunt samenwerken.’
Met een paar miljoen en een collectie open je nog geen eigen museum
Van Caldenborgh koos een eigen museum. Wat waren de voorbeelden? Swarts noemt het bijna zestig jaar oude Museum Louisiana, een half- uurtje van Kopenhagen, Fondation Beyeler in Basel, de Menil Collection in Houston, Naoshima in Japan en The Broad Museum in Los Angeles. Het zijn musea met honderdduizenden bezoekers, maar aantallen zijn voor Swarts geen onderwerp van gesprek. Hoeveel objecten de collectie exact bevat (‘enkele duizenden’), hoeveel mensen er tot nu toe geweest zijn in het museum (‘we zijn heel blij met de aantallen tot nu toe’) en wat het project Museum Voorlinden heeft gekost, dat wil zij allemaal niet vertellen. ‘Grote aantallen zijn interessant voor de exploitatie, maar het gaat om de kwaliteit. We wilden een museum dat iets groter is dan een voetbalveld, we wilden een menselijke maat, we wilden ook een daglichtmuseum. Ongeveer zeventig procent is van glas. Ook wilden we onze eigen tentoonstellingen kunnen maken, waarbij we de kunsthistorische kaders niet streng hoeven te volgen. We willen daaraan voorbijgaan, we verzamelen ook uit onze onderbuik.’ Wat anders is dan bij een normaal museum, is volgens Swarts het persoonlijke: ‘Als ik in het weekend in de rol van ‘bezoeker’ kruip en met mijn dochter van drie door het museum wandel, dan beluister ik vooral dat het publiek de menselijke maat, het persoonlijke en de informele sfeer waardeert. Dat merken we ook aan al de brieven en mails die we van voor ons onbekende bezoekers ontvangen. Hier komen allerlei verschillende typen museumbezoekers met allemaal eigen redenen. We hebben opvallend veel jongeren, we hebben academici, zen-bezoekers die voor de rust komen en kleine kinderen komen graag omdat ze gehoord hebben over het zwembad waar je onder kunt lopen en de reuzenpoppen.’ Voorlinden laat de mensen niet gratis naar binnen, maar vraagt 15 euro entree. Is er een businessmodel? ‘Het museum houdt zijn eigen broek op. Wij doen het hier met een kleine staf van elf mensen en een uitgebreide staf van iets meer dan honderd mensen, allemaal in dienst. Zodra we de ANBI-status hebben zal Joop het land, het museum en de collectie direct schenken aan de stichting. Met de ticketverkoop, de winkel en het restaurant zijn we goed renderend. We hebben daarnaast ook een selecte groep van goede vrienden. Dat zijn mensen die een substantiële gift doen voor wie we een interessant programma maken.’Leven als kunstwerk Een heel ander privaat initiatief is de Tempelhof in het Gelderse Winssen. Het kunstenaarsduo Adelheid (1947) en Huub Kortekaas (1935) woont en werkt er. Het is een soort modern Versailles met symmetrische vijvers, Franse tuinen en de werken die het kunstenaarsduo de afgelopen decennia samen heeft gemaakt. Rond de millenniumwisseling hebben ze het idee opgevat om van hun huis een privémuseum te maken. In de auto op weg naar hun huis in Frankrijk vertelt Adelheid over hun museum: ‘De meeste privémusea worden opgezet door vermogende mensen die hun collectie aan de wereld willen laten zien; wij zien het als een laboratorium van het nieuwe denken. Onze wens is dat ons huis, nu en ook als we er niet meer zijn, een plek is waar nieuwe manieren van denken de ruimte krijgen. Het zou mooi zijn als mensen ons huis niet afhuren voor een feestje, maar met elkaar denken over wie ze zijn, wat de zin is van het leven en hoe ze hun leven en de wereld kunnen vormgeven. We willen dat mensen zich hier een onderdeel voelen van een groot geheel waarin ze een verantwoordelijkheid durven nemen. Het gaat ons niet om iets religieus, maar iets wat het overstijgt. We willen dat mensen hun leven zien als een kunstwerk waarvan ze zelf de kunstenaar zijn. En dat hoeft niet allemaal groots en meeslepend te zijn.’ Hoe dat betaald wordt? ‘Wij zijn niet vermogend. We hebben gewoon een hypotheek, verkopen ons werk en geven rondleidingen. Voor de toekomst zouden we graag willen dat er investeringspartijen of een groep vrienden zou opstaan om in dit project te investeren, zodat het zichzelf kan bedruipen. De toekomst ligt open, maar het vertrekpunt is wat er nu is en het denken, het bewustwordingsproces.’
Ambities realiseren Om initiatieven als dat van Adelheid en Huub Kortekaas toekomst te geven ziet de charity manager van de Rabobank wel iets in een goede voorbereiding om relaties te behoeden voor verkeerde beslissingen en vooral bij te staan om hun maatschappelijke ambities te realiseren. Loomans: ‘Dat kan een mecenas zijn, maar ook een tuincentrum of bouwmarkt die zijn merk wil verbinden met een kunstzinnige tuin om zijn relaties te versterken met klanten, tuinclubs, medewerkers en leveranciers. Het onderhoud is hier cruciaal. Dat zou men kunnen faciliteren met geld, maar nog liever met mankracht. Het zal de company pride bij de medewerkers verbeteren.’
Lees meerBron: Artikel Rabo Wijzer * 25 juni 2017 * Koos de Wilt
-
Artikel BRES Magazine
De recente uitgave van BRES MAGAZINE met het intrigerende thema ‘Tot Bloei Komen’ bevat o.a. een artikel over ‘De Mens een Bloem’ in het werk van het beeldend kunstenaarsduo Huub & Adelheid Kortekaas
Klik hier om het artikel te lezen.
Bron: BRES Magazine * mei/juni 2017 * Marion Damgrave
-
Article Lulu Wang
Lulu Wang geëerd met een gouden Kiemplantje samen met 33 bijzondere vrouwen wereldwijd – vanuit het Manifest Female Energy – onderdeel van de vredesakker het Quantum Artproject The Unifying Field.
Bron: Lulu Wang * 6 april 2017
-
Artikel NieuwWij: Event female energy opmaat naar congres in festival-sfeer
Bron: Nieuwswij.nl 2016
-
Uitgaven -' Manifest UTOPIA' & 'De Wereld Mijn Tuin'
2 bijzondere uitgaven verkrijgbaar via de mail
De Cassette 2015 – De Wereld Mijn Tuin – incl. dvd, in oplage van 999, is tweetalig en gesigneerd is € 33,- + € 3,- voor verzending
De Glossy 2010 – Manifest UTOPIA – ‘Het Leven Als Kunstwerk’ 2012 is tweetalig € 22,- + € 3,- voor verzending
SVP overmaken op NL72RABO0107290847
N.B vergeet a.u.b niet uw post-adres te mailen.
Bron: De Tempelhof 2010 / 2015
-
Bron:
-
Bron: